ناتوانی ذهنی در کودکان: علل، علائم، روش های پیشگیری و درمان

ناتوانی ذهنی در کودکان یکی از مشکلات جدی و پیچیده‌ای است که می‌تواند تاثیرات عمیق و بلندمدتی بر زندگی فرد داشته باشد. این وضعیت به معنای کاهش توانایی‌های ذهنی و شناختی بوده که توانسته بر یادگیری، مهارت‌های اجتماعی، و توانایی‌های عمومی کودک تأثیر بگذارد.

شناسایی زودهنگام و درک علل و علایم این مشکل اهمیت زیادی دارد؛ چرا که می‌تواند به پیشگیری و درمان مؤثرتر کمک کند. در ادامه، به بررسی علل مختلف ناتوانی ذهنی کودکان، علائم آن، روش‌های پیشگیری و درمان توسط پرستار کودک خواهیم پرداخت تا بتوانید به درک بهتری از این موضوع و چگونگی حمایت از کودکان دچار این مشکل، برسید.

ناتوانی ذهنی چیست؟

ناتوانی ذهنی به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن فرد دارای نقص قابل توجهی در توانایی‌های شناختی و مهارت‌های فکری است. این نقص‌ها به طور قابل توجهی بر عملکرد روزمره و توانایی‌های فرد در یادگیری و انجام وظایف مختلف تأثیر می‌گذارند. ناتوانی ذهنی معمولاً از دوران کودکی یا نوجوانی آغاز می‌شود و می‌تواند به دلایل ژنتیکی، آسیب‌های مغزی یا عوامل محیطی ایجاد شود. تشخیص این ناتوانی بر اساس ارزیابی‌های تخصصی صورت می‌گیرد که شامل آزمون‌های هوش، ارزیابی‌های عملکردی و تاریخچه پزشکی است.

معمولاً، ناتوانی ذهنی به سه دسته تقسیم می‌شود: خفیف، متوسط و شدید. در هر دسته، نیازهای حمایتی و مداخله‌ای متفاوت بوده و برنامه‌ریزی آموزشی و درمانی متناسب با شدت ناتوانی انجام می‌شود. مدیریت این ناتوانی معمولاً شامل مداخلات آموزشی، توانبخشی و حمایت‌های اجتماعی بوده که به فرد کمک می‌کند تا به بهترین شکل ممکن به زندگی خود ادامه دهد. هدف از این مداخلات، افزایش توانایی‌های فرد در انجام فعالیت‌های روزمره و بهبود کیفیت زندگی اوست.

به نقل از وبسایت webmd :

ناتوانی ذهنی یک وضعیت است که با عملکرد ذهنی پایین‌تر از حد متوسط و دشواری در رفتارهای تطبیقی ضروری برای زندگی روزمره مشخص می‌شود. افراد دارای ناتوانی ذهنی نسبت به دیگران، مهارت‌های جدید را با سرعت کمتری یاد می‌گیرند و شدت این ناتوانی می‌تواند از خفیف تا عمیق متغیر باشد.

علل ناتوانی ذهنی می‌تواند شامل شرایط ژنتیکی، مشکلات در دوران بارداری یا زایمان و عوامل محیطی مانند عفونت‌ها یا آسیب‌های سر باشد. در حالی که برخی از علل قابل پیشگیری هستند، مانند پرهیز از مصرف الکل در دوران بارداری، برخی دیگر ناشناخته باقی می‌مانند. تشخیص ناتوانی ذهنی شامل ارزیابی هوش (IQ) و رفتارهای تطبیقی است. حمایت از افراد دارای ناتوانی ذهنی شامل برنامه‌های مداخله زودهنگام، آموزش‌های ویژه و انواع درمان‌ها برای کمک به آن‌ها در زندگی روزمره می‌شود.

ناتوانی ذهنی در کودکان

ناتوانی ذهنی در کودکان به اختلالات شناختی و فکری اشاره دارد که بر توانایی‌های یادگیری، تفکر و سازگاری با محیط تأثیر می‌گذارد. این اختلالات می‌توانند در نتیجه عوامل مختلفی از جمله ژنتیکی، آسیب‌های مغزی، مشکلات در دوران بارداری یا زایمان و شرایط محیطی ایجاد شوند. به طور خاص، عوامل ژنتیکی مانند اختلالات کروموزومی یا آسیب‌های مغزی ناشی از ضربه یا عفونت‌های دوران کودکی می‌توانند نقشی کلیدی در بروز این اختلالات ایفا کنند.

همچنین، مشکلاتی که در دوران بارداری مانند سوءتغذیه مادر یا مصرف مواد مخدر وجود دارد، می‌تواند تأثیرات منفی بر رشد مغز کودک داشته باشد. کودکان با ناتوانی ذهنی ممکن است در زمینه‌های مختلفی دچار مشکل شوند، از جمله مهارت‌های اجتماعی، تحصیلی و مهارت‌های روزمره. به عنوان مثال، آن‌ها ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران، یادگیری مفاهیم جدید یا انجام فعالیت‌های روزانه مانند خودمراقبتی دچار مشکل شوند. این مشکلات می‌توانند بر روابط اجتماعی و کیفیت زندگی آن‌ها تأثیر منفی بگذارند.

پشتیبانی و مداخلات زودهنگام می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی و ارتقاء مهارت‌های این کودکان کمک کند. برنامه‌های آموزشی ویژه، درمان‌های توانبخشی و حمایت‌های اجتماعی می‌تواند نقش مهمی در کمک به این کودکان در یادگیری مهارت‌های جدید و بهبود توانایی‌هایشان ایفا کند. همچنین، همکاری نزدیک با خانواده‌ها و معلمان برای ایجاد محیطی حمایتی و آموزشی مناسب می‌تواند به توانمندسازی این کودکان و بهبود نتایج تحصیلی و اجتماعی آن‌ها کمک نماید.

علائم ناتوانی ذهنی

علائم ناتوانی ذهنی می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

1- اختلال در یادگیری و تفکر

افراد با ناتوانی ذهنی ممکن است با یادگیری مفاهیم جدید، حل مسائل و پردازش اطلاعات مشکل داشته باشند. این می‌تواند بر توانایی‌های تحصیلی و شغلی آن‌ها تأثیر بگذارد.

2- کاهش توانایی‌های اجتماعی

توانایی برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی با دیگران ممکن است محدود شود. این شامل مشکلات در فهم و استفاده از زبان، درک نشانه‌های اجتماعی، ایجاد و حفظ روابط دوستانه است.

3- مشکل در حل مسائل و تصمیم‌گیری

افراد در درک موقعیت‌های پیچیده و تصمیم‌گیری در موقعیت‌های جدید دچار مشکل می شوند. این می‌تواند شامل مشکلات در برنامه‌ریزی و پیش‌بینی عواقب اقدامات باشد.

4- ناتوانی در مدیریت خود و مهارت‌های روزمره

مشکلات در انجام فعالیت‌های روزمره مانند بهداشت شخصی، مدیریت مالی و مدیریت خانه می‌تواند وجود داشته باشد.

5- توانایی محدود در انطباق با تغییرات

افراد با این ناتوانی ممکن است در برابر تغییرات و موقعیت‌های جدید مقاوم باشند و نتوانند به سرعت به شرایط جدید تطبیق یابند.

این علائم می‌توانند در درجات مختلف شدت پیدا کنند و تأثیرات متفاوتی بر زندگی فرد داشته باشند.

روش های بهبود ناتوانی ذهنی

برای بهبود ناتوانی ذهنی، روش‌ها و رویکردهای متنوعی وجود دارد که هرکدام می‌توانند بسته به وضعیت و نیازهای خاص فرد مؤثر واقع شوند. در ادامه، توضیحات جامع‌تری درباره این روش‌ها ارائه می‌شود:

1. داروها: داروهای مختلفی وجود دارند که به عوامل موثر بر رشد ذهنی کودک و مدیریت ناتوانی‌های ذهنی کمک می‌کنند. برای مثال، داروهای روان‌پزشکی می‌توانند به کنترل اختلالات خلقی، اضطراب و اختلالات توجه کمک نمایند. داروهای دیگر ممکن است برای بهبود خواب یا مدیریت دردهای مزمن تجویز شوند. تجویز این داروها باید تحت نظر پزشک و با توجه به وضعیت خاص فرد صورت گیرد.
2. پزشکی عمومی: معاینات منظم و پیگیری‌های پزشکی کمک می‌کنند تا مشکلات جسمی که ممکن است بر عملکرد ذهنی تأثیر بگذارند، شناسایی و درمان شوند. این شامل بررسی وضعیت عمومی سلامت، آزمایش‌های خون و دیگر تست‌های پزشکی می‌شود که به درک بهتر وضعیت سلامت فرد و مدیریت مشکلات جسمی مرتبط با mental disability کمک می‌کند.
3. روان‌درمانی: مشاوره روان‌شناختی و درمان‌های گفتگویی می‌تواند به فرد در مدیریت استرس، اضطراب و چالش‌های روانی کمک کند. درمانگران می‌توانند به فرد تکنیک‌هایی برای بهبود مهارت‌های اجتماعی، تقویت اعتماد به نفس و مدیریت مشکلات عاطفی آموزش دهند.
4. درمان شناختی-رفتاری: این نوع درمان به فرد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی و غیرمفید را شناسایی کرده و تغییر دهد. هدف این درمان، ارتقاء مهارت‌های حل مسئله و کاهش رفتارهای مخرب است که می‌تواند به بهبود وضعیت روانی و عملکرد شناختی کمک کند.
5. تمرینات ذهنی: فعالیت‌ها و تمرینات متنوعی که به تقویت حافظه، توجه و مهارت‌های حل مسئله کمک می‌کنند، در برنامه‌های توانبخشی شناختی گنجانده می‌شوند. این تمرینات می‌توانند شامل بازی‌های فکری، معماها و فعالیت‌های دیگر باشند که هدفشان تقویت عملکرد شناختی است.
6. برنامه‌های آموزشی: استفاده از نرم‌افزارها و برنامه‌های آموزشی مخصوص برای بهبود مهارت‌های شناختی و تقویت توانایی‌های فردی می‌تواند بسیار مؤثر باشد. این برنامه‌ها می‌توانند به آموزش مهارت‌های جدید و بهبود توانایی‌های ذهنی کمک کنند.
7. حمایت خانوادگی و اجتماعی: وجود یک شبکه حمایتی قوی، شامل خانواده، دوستان و گروه‌های حمایتی، می‌تواند به فرد در مقابله با چالش‌ها و بهبود کیفیت زندگی کمک کند. تعامل اجتماعی مثبت و پشتیبانی عاطفی از سوی دیگران می‌تواند به بهبود وضعیت روانی و توانایی‌های فرد کمک کند.
8. مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی: شرکت در فعالیت‌های گروهی و اجتماعی، از جمله گروه‌های حمایتی، کارگاه‌ها و فعالیت‌های تفریحی، می‌تواند به افزایش مهارت‌های اجتماعی و بهبود حالت روانی کمک کند. این فعالیت‌ها به فرد کمک می‌نمایند تا احساس تعلق داشته، ارتباط موثر برقرار کرده و از انزوای اجتماعی جلوگیری کنند.
9. تغذیه مناسب: تغذیه سالم و متنوع می‌تواند تأثیر مثبتی بر عملکرد ناتوانی ذهنی داشته باشد. مصرف مواد غذایی مغذی که شامل ویتامین‌ها، مواد معدنی و اسیدهای چرب امگا-۳ هستند، می‌تواند به بهبود عملکرد مغز و حفظ سلامت ذهنی کمک کند.
10. فعالیت بدنی: ورزش منظم و فعالیت بدنی به بهبود سلامت عمومی و عملکرد شناختی کمک می‌کند. فعالیت‌های بدنی می‌توانند به کاهش استرس، بهبود خلق و خو و افزایش انرژی کمک کنند.
11. خواب کافی: خواب با کیفیت و کافی برای حفظ سلامت ذهنی و عملکرد شناختی ضروری است. مشکلات خواب و بی خوابی در کودکان می‌توانند تأثیر منفی بر عملکرد شناختی و روانی داشته باشند، بنابراین توجه به عادات خواب و ایجاد یک الگوی منظم خواب اهمیت دارد.
12. آموزش‌های ویژه: برنامه‌های آموزشی ویژه برای ارتقاء مهارت‌های خاص و افزایش توانایی‌های فردی می‌توانند بسیار مفید باشند. این آموزش‌ها شامل مهارت‌های شغلی، مهارت‌های زندگی و توانایی‌های اجتماعی هستند.
13. آموزش مهارت‌های زندگی: آموزش مهارت‌های زندگی مانند مدیریت زمان، سازمان‌دهی و مهارت‌های اجتماعی می‌تواند به بهبود عملکرد فردی و کیفیت زندگی کمک کند. این مهارت‌ها می‌توانند به فرد در دستیابی به اهداف شخصی و شغلی کمک کنند.

استفاده ترکیبی از این روش‌ها و تطابق آنها با نیازهای خاص فرد می‌تواند به بهبود ناتوانی ذهنی کمک کند. همکاری با تیم‌های تخصصی، مشاوره با پزشکان و متخصصان و طراحی یک برنامه جامع و فردی برای مدیریت و بهبود وضعیت فرد بسیار مهم است.

علت ناتوانی ذهنی

ناتوانی ذهنی یا اختلالات یادگیری، شرایطی هستند که بر عملکرد شناختی فرد تأثیر می‌گذارند و می‌توانند به دلایل مختلفی بروز کنند. این اختلالات معمولاً با کاهش قابل توجهی در توانایی‌های یادگیری، تفکر و حل مسائل همراه هستند. علل این ناتوانی‌ها می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

1. علل ژنتیکی: برخی ناتوانی‌های ذهنی می‌توانند به دلیل اختلالات ژنتیکی به وجود آیند. مثال‌هایی از این اختلالات شامل سندرم داون و سندرم ادواردز هستند. این شرایط معمولاً به دلیل تغییرات در کروموزوم‌ها ایجاد می‌شوند که می‌توانند بر توسعه مغز و عملکرد شناختی تأثیر بگذارند.
2. عوامل محیطی در دوران بارداری: مشکلاتی که در دوران بارداری رخ می‌دهند، مانند مصرف الکل، مواد مخدر یا عفونت‌ها، می‌توانند بر رشد مغز جنین تأثیر بگذارند و منجر به ناتوانی ذهنی شوند.
3. آسیب‌های زایمانی: آسیب‌هایی که در حین زایمان یا بلافاصله بعد از آن رخ می‌دهند، مانند کمبود اکسیژن یا آسیب به مغز، می‌توانند به این ناتوانی منجر شوند.
4. عوامل پس از تولد: آسیب‌هایی که در دوران کودکی رخ می‌دهند، مانند عفونت‌های شدید، آسیب‌های مغزی یا سوءتغذیه، می‌توانند تأثیرات بلندمدتی بر رشد شناختی کودک بگذارند.
5. اختلالات متابولیک و بیماری‌های ژنتیکی: برخی از اختلالات متابولیک یا بیماری‌های ژنتیکی نادر می‌توانند به ناتوانی‌های ذهنی منجر شوند. این شرایط معمولاً با عدم توانایی بدن در پردازش مواد خاص یا تولید آنزیم‌های ضروری برای عملکرد مناسب مغز همراه هستند.
6. عوامل ناشناخته: در برخی موارد، علت دقیق این ناتوانی ممکن است ناشناخته باقی بماند. تحقیقات و پیشرفت‌های علمی به دنبال شناسایی این عوامل و بهبود روش‌های درمان و پیشگیری هستند.

تشخیص و درمان ناتوانی ذهنی نیاز به ارزیابی دقیق و تخصصی دارد و می‌تواند شامل برنامه‌های آموزشی ویژه، درمان‌های حمایتی و مداخلات پزشکی باشد.

ناتوانی ذهنی چقدر شایع است؟

به عنوان مثال تقریباً 6.5 میلیون نفر در ایالات متحده دارای معلولیت ذهنی هستند. تقریباً 1 تا 3 درصد از جمعیت جهان دارای معلولیت ذهنی هستند یعنی چیزی به اندازه 200 میلیون نفر.

ناتوانی ذهنی به طور قابل توجهی در کشورهای کم درآمد شایع تر است – 16.41 نفر در هر 1000 نفر ممکن است دچار ناتوانی ذهنی باشند. به طور کلی ناتوانی ها در کشورهای کم درآمد شایع تر است.

برنامه توسعه سازمان ملل متحد تخمین می زند که 80 درصد از همه افراد دارای معلولیت در کشورهای کم درآمد زندگی می کنند. افراد دارای معلولیت تقریباً یک نفر از هر 10 نفر را در سراسر جهان را تشکیل می دهند. اما این میانگین در کشورهای فقیر به اندازه یک نفر از هر پنج نفر می باشد.

تشخیص ناتوانی ذهنی

تشخیص ناتوانی ذهنی به ارزیابی و شناسایی مشکلاتی اشاره دارد که بر توانایی‌های شناختی و عملکرد ذهنی فرد تاثیر می‌گذارد. این تشخیص به طور کلی شامل چندین مرحله و ارزیابی‌های دقیق بوده که به شرح زیر است:

1. جمع‌آوری اطلاعات تاریخچه‌ای: شامل بررسی سوابق پزشکی، خانوادگی و آموزشی فرد است. این اطلاعات کمک می‌کنند تا زمینه‌های ممکن برای مشکلات شناختی شناسایی شوند.
2. ارزیابی رشد و رفتار: شامل تحلیل الگوهای رشد و رفتار کودک از جمله توانایی‌های حرکتی، گفتاری و اجتماعی است. این ارزیابی می‌تواند شامل مشاهدات در محیط‌های مختلف مانند خانه و مدرسه باشد.
3. آزمون‌های شناختی: شامل استفاده از آزمون‌های استاندارد برای اندازه‌گیری توانایی‌های شناختی مختلف مانند حافظه، حل مسئله و مهارت‌های زبانی است. این آزمون‌ها به تعیین سطح توانایی‌های شناختی و شناسایی نقص‌ها کمک می‌کنند.
4. ارزیابی تحصیلی و عملکردی: شامل بررسی نحوه عملکرد فرد در زمینه‌های تحصیلی و توانایی‌های روزمره، تست‌های تحصیلی و مشاوره با معلمان است.
5. ارزیابی پزشکی: شامل بررسی‌های پزشکی برای شناسایی علل جسمی احتمالی مشکلات شناختی، مانند اختلالات متابولیک یا عصبی است.
6. تشخیص معیارها: مقایسه نتایج ارزیابی‌ها با معیارهای تشخیصی معتبر، مانند معیارهای DSM-5 (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی) یا ICD-10 (طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها).
7. تجزیه و تحلیل نتایج: تحلیل تمامی داده‌ها به منظور تعیین این که آیا فرد به معیارهای ناتوانی ذهنی پاسخ می‌دهد یا خیر. این ناتوانی معمولاً با عملکرد ذهنی زیر میانگین (معمولاً با نمرات IQ زیر 70) و مشکلات قابل توجه در عملکرد روزمره مشخص می‌شود.
8. تشخیص و برنامه‌ریزی درمان: پس از تشخیص، برنامه‌ای برای حمایت و مداخله طراحی می‌شود. این برنامه ممکن است شامل درمان‌های آموزشی، مشاوره و حمایت‌های اجتماعی باشد.

این فرایند به متخصصان کمک می‌کند تا نیازهای فرد را به طور جامع شناسایی کرده و برنامه‌های حمایتی و آموزشی مناسب را ارائه دهند.

چگونه با افراد ناتوان ذهنی کمک کنیم

کمک به افراد ناتوانی ذهنی، نیازمند رویکردی حساس و جامع است. در ادامه چندین نکته مهم برای ارائه کمک مؤثر و مناسب آورده شده است:

1. درک نیازها و توانمندی‌ها: ابتدا باید نیازها و توانمندی‌های فرد ناتوان ذهنی را شناسایی کنید. این کار ممکن است با مشاوره با متخصصان بهداشت روان، معلمان ویژه یا خانواده فرد انجام شود.
2. ایجاد محیط حمایتی: محیطی امن، آرام و حمایتی فراهم کنید. این محیط باید شامل فضاهایی برای استراحت، فعالیت‌های خلاقانه و تعاملات اجتماعی باشد.
3. ارتباط مؤثر: از روش‌های ارتباطی ساده و واضح استفاده کنید. به جای استفاده از زبان پیچیده، از جملات کوتاه و ساده استفاده کرده و به دقت به نیازها و نظرات فرد گوش دهید.
4. آموزش و تمرین مهارت‌ها: مهارت‌های زندگی روزمره را به تدریج و با صبر آموزش دهید. تمرین‌های مکرر و پیوسته می‌تواند به فرد کمک کند تا مهارت‌های جدید را بهتر یاد بگیرد.
5. تشویق و حمایت: موفقیت‌های کوچک را جشن بگیرید و فرد را برای تلاش‌هایش تشویق کنید. این کار می‌تواند انگیزه فرد را افزایش دهد و اعتماد به نفس او را تقویت کند.
6. همکاری با خانواده و متخصصان: همکاری نزدیک با خانواده فرد و مشاوره با متخصصان بهداشت روان و دیگر حرفه‌ای‌ها می‌تواند به شما کمک کند تا بهترین روش‌ها و استراتژی‌ها را برای حمایت از فرد انتخاب کنید.
7. پذیرش و احترام: به فرد احترام بگذارید و او را به خاطر ویژگی‌های منحصر به فردش بپذیرید. احترام به شخصیت و تصمیمات فرد، به تقویت رابطه و ایجاد اعتماد کمک می‌کند.
8. پشتیبانی عاطفی: به فرد پشتیبانی عاطفی لازم را ارائه دهید. شنونده خوبی باشید و احساسات و نگرانی‌های او را جدی بگیرید.

با رعایت این اصول، می‌توانید به بهبود کیفیت زندگی فرد ناتوان ذهنی کمک کرده و به او احساس ارزشمندی و استقلال بیشتری بدهید.

سخن پایانی

ناتوانی ذهنی در کودکان، چالشی پیچیده و چندوجهی است که می‌تواند تأثیرات عمیقی بر زندگی فرد و خانواده داشته باشد. شناسایی زودهنگام و دقیق علل و علائم این اختلال، بهبود پیشگیری و درمان آن را ممکن می‌سازد. مهم است که والدین و متخصصان از روش‌های آموزشی و درمانی مناسب استفاده کرده تا به رشد و شکوفایی هرچه بیشتر کودکان کمک کنند.

از آنجا که این اختلال می‌تواند ناشی از عوامل ژنتیکی، محیطی یا مشکلات بهداشتی باشد، پیگیری مداوم و حمایت‌های اجتماعی و آموزشی بسیار حائز اهمیت است. با افزایش آگاهی و ارتقاء روش‌های درمانی و پیشگیرانه، می‌توانیم به بهبود کیفیت زندگی کودکان مبتلا و خانواده‌هایشان کمک کرده و راه را برای تحقق پتانسیل‌های بالقوه آنان هموار کنیم.

سوالات متداول

1- ناتوانی ذهنی چیست؟

ناتوانی ذهنی یک اختلال توسعه‌ای بوده که با عملکرد ذهنی پایین و مشکلاتی در مهارت‌های تطبیقی همراه است. این اختلال معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود و می‌تواند تأثیرات زیادی بر یادگیری، ارتباطات و فعالیت‌های روزمره کودک داشته باشد.

2- چه عواملی می‌توانند باعث ناتوانی ذهنی در کودکان شوند؟

این ناتوانی می‌تواند ناشی از عوامل ژنتیکی، آسیب‌های قبل از تولد (مانند عفونت‌ها یا نقص‌های تغذیه‌ای)، آسیب‌های در حین زایمان، مشکلات محیطی و مسائلی که در دوران رشد کودک پیش می‌آید، باشد.

3- علائم ناتوانی ذهنی در کودکان چیست؟

علایم شامل مشکلات در یادگیری، تأخیر در رشد گفتار و زبان، مشکلات در حل مسائل و فعالیت‌های روزمره و دشواری در برقراری ارتباط با دیگران است. همچنین ممکن بوده کودک مشکلات حرکتی و هماهنگی نیز داشته باشد.

4- چگونه می‌توان از ناتوانی ذهنی در کودکان پیشگیری کرد؟

پیشگیری شامل مراقبت‌های بهداشتی مناسب در دوران بارداری، تغذیه سالم و واکسیناسیون مناسب است. همچنین، شناسایی و مدیریت مشکلات ژنتیکی و پرهیز از مصرف مواد مضر در دوران بارداری می‌تواند مفید باشد.

5- روش‌های درمان ناتوانی ذهنی چیست؟

درمان شامل مداخله‌های آموزشی، گفتاردرمانی و کاردرمانی است. همچنین، استفاده از روش‌های درمانی رفتاری و مشاوره برای خانواده و کودک می‌تواند به بهبود مهارت‌های تطبیقی و کیفیت زندگی کمک کند. برنامه‌های درمانی باید به‌طور شخصی‌سازی شده و بر اساس نیازهای خاص کودک تنظیم شوند.