بیماری هانتینگتون چیست؟ چه عوارضی دارد و چگونه تشخیص داده می شود

مراقبت از بیمار مبتلا به هانتینگتون (Huntington’s disease) نیازمند درک عمیق از این بیماری و تأثیرات آن بر جسم و روان بیمار است. این بیماری یک اختلال ژنتیکی نادر و پیشرونده بوده که منجر به تخریب سلول‌های عصبی در مغز می‌شود. این بیماری با علائم متنوعی از جمله مشکلات حرکتی، تغییرات شناختی و اختلالات روانی همراه است. برای پرستاران و مراقبان، شناخت و مدیریت این علائم حیاتی است تا بتوانند بهترین کیفیت زندگی را برای بیماران فراهم کنند. در ادامه، به نکات کلیدی که پرستار بیمار باید در مورد مراقبت از بیماران مبتلا به این بیماری  بدانند، پرداخته می‌شود.

بیماری هانتینگتون چیست؟

این بیماری  یک اختلال عصبی ژنتیکی و پیشرونده است که عمدتاً بر مغز تأثیر می‌گذارد و باعث تخریب سلول‌های عصبی در مناطق خاصی از مغز می‌شود. این بیماری به طور معمول در میانسالی ظاهر می‌شود، اگرچه ممکن است در هر سنی رخ دهد. علائم بیماری هانتینگتون شامل اختلالات حرکتی (مانند حرکات غیرارادی، هماهنگی ضعیف و دشواری در حفظ تعادل)، اختلالات شناختی (مانند مشکلات در تصمیم‌گیری، تمرکز و حافظه) و تغییرات روانی (مانند افسردگی، اضطراب و تحریک‌پذیری) می‌شود.

این علائم به مرور زمان شدیدتر می‌شوند و می‌توانند به طور قابل توجهی کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهند. این بیماری  به دلیل جهش در ژن HTT ایجاد شده که باعث تولید پروتئین معیوبی به نام هانتینگتین می‌شود. این پروتئین معیوب مرگ سلول‌های عصبی را در پی دارد. در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما درمان‌های موجود می‌توانند به کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی مبتلایان کمک کنند.

علائم بیماری هانتینگتون

بیماری هانتینگتون معمولاً باعث اختلالات حرکتی می‌شود. همچنین، شرایط سلامت روان و مشکل در تفکر و برنامه‌ریزی را ایجاد می‌کند. این شرایط می‌توانند طیفی از علائم را به همراه داشته باشند. اولین علائم در افراد مختلف به شدت متفاوت است و ممکن است در طول دوره بیماری شدت علائم تغییر کند. این بیماری معمولاً در میانسالی (بین 30 تا 50 سال) بروز می‌کند و به تدریج علائمش شدیدتر می‌شود. آلزایمر در سالمندان نیز علائم تقریبا مشابهی دارد ولی هانتینگتون بسیار زودتر بروز می کند. علائم Huntington’s disease به سه دسته کلی تقسیم می‌شوند: حرکتی، شناختی و روانی.

علائم حرکتی

اختلالات حرکتی مرتبط با بیماری هانتینگتون می‌تواند حرکات غیرقابل کنترل، که به آن کوره‌آ می‌گویند، ایجاد کند. کوره‌آ شامل حرکات غیرارادی است که بر تمام عضلات بدن، به ویژه بازوها، پاها، صورت و زبان تأثیر می‌گذارد. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• حرکات غیر ارادی (کوره‌آ): شایع‌ترین علامت حرکتی است که شامل حرکات ناگهانی، سریع و غیر قابل کنترل در صورت، دست‌ها، پاها و سایر قسمت‌های بدن می‌شود.
• اختلال در هماهنگی و تعادل: افراد مبتلا ممکن است دچار مشکلاتی در تعادل و هماهنگی حرکات شوند.
• سختی عضلات (دیستونی): ممکن است عضلات بدن سخت و سفت شوند.
• مشکلات گفتاری و بلع: در مراحل پیشرفته‌تر بیماری، ممکن است مشکلاتی در صحبت کردن و بلعیدن غذا رخ دهد.

افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون ممکن است نتوانند حرکات ارادی را کنترل کنند. این امر می‌تواند بیشتر از حرکات غیرارادی، توانایی‌های فرد را تحت تأثیر قرار دهد و بر کار، انجام فعالیت‌های روزانه، ارتباط و استقلال آن‌ها تأثیر بگذارد.

علائم شناختی

بیماری هانتینگتون اغلب مشکلاتی در مهارت‌های شناختی ایجاد می‌کند. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مشکلات حافظه و تمرکز: ممکن است افراد دچار مشکلاتی در یادگیری و به یادآوری اطلاعات جدید شوند.
• کندی در فرآیند تفکر: فرآیندهای شناختی چون تفکر ممکن است کند شوند.
• اختلال در برنامه‌ریزی و سازمان‌دهی: ممکن است افراد در برنامه‌ریزی و انجام وظایف روزانه مشکل داشته باشند.
• عدم توانایی در تصمیم‌گیری: ممکن است توانایی تصمیم‌گیری کاهش یابد.

علائم روانی

شایع‌ترین علائم روانی مرتبط با بیماری هانتینگتون افسردگی است. این افسردگی تنها واکنشی به دریافت تشخیص بیماری هانتینگتون نیست، بلکه به نظر می‌رسد به دلیل آسیب به مغز و تغییرات در عملکرد مغز رخ می‌دهد. به صورت کلی علائم روانی بیماری هانتینگتون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• افسردگی: افراد مبتلا به هانتینگتون ممکن است دچار افسردگی شوند که می‌تواند شدید باشد.
• اضطراب: نگرانی‌ها و اضطراب‌های شدید ممکن است ایجاد شود.
• تحریک‌پذیری و تغییرات خلقی: ممکن است افراد مبتلا دچار تغییرات سریع در حالت‌های روحی شوند.
• اختلالات روان‌پریشی: در برخی موارد، ممکن است توهمات و هذیان‌ها نیز بروز کنند.

تشخیص بیماری هانتینگتون

تشخیص بیماری هانتینگتون، که یک اختلال عصبی ژنتیکی است، به دلیل پیچیدگی‌های بیماری و تأثیرات مختلف آن بر سیستم عصبی و روانی، نیازمند ارزیابی دقیق و چندجانبه است. علائم زوال عقل در پیری ممکن است دقیقا همین علائم را داشته باشد و به همین شکل نیز تشخیص داده شود ولی با هانتینگنون بسیار متفاوت است. مراحل تشخیص این بیماری شامل موارد زیر است:

معاینه بالینی

• پرسش از تاریخچه پزشکی: پزشک با بررسی تاریخچه پزشکی فرد و خانواده، به دنبال شناسایی علائم بالینی و ژنتیکی مرتبط با Huntington’s disease است. این شامل بررسی علائم اولیه مانند تغییرات حرکتی، مشکلات روانی و اختلالات شناختی می‌شود.
• معاینه جسمی و عصبی: پزشک با ارزیابی نشانه‌های فیزیکی و عصبی مانند حرکات غیرارادی، اختلالات حرکتی و تغییرات در رفتار و عملکرد شناختی، اطلاعات اولیه را برای تشخیص بیماری جمع‌آوری می‌کند.

آزمایش‌های تصویربرداری

• تصویربرداری مغزی: از تکنیک‌هایی مانند MRI (تصویربرداری با تشدید مغناطیسی) و CT (تصویربرداری کامپیوتری) برای بررسی تغییرات ساختاری در مغز استفاده می‌شود. در بیماری هانتینگتون، کاهش حجم در نواحی خاصی از مغز، به ویژه هسته‌های قاعده‌ای، معمولاً مشاهده می‌شود.
• تصویربرداری داپلر: برای ارزیابی جریان خون در مغز و شناسایی هر گونه اختلال در گردش خون که ممکن است به دلیل تحلیل عصبی باشد، از این تکنیک استفاده می‌شود.

آزمایش‌های ژنتیکی

• تشخیص ژنتیکی: آزمایش‌های ژنتیکی برای شناسایی جهش در ژن HTT انجام می‌شود. این آزمایش به تشخیص قطعی بیماری کمک می‌کند و نشان می‌دهد که آیا فرد دارای جهش ژنتیکی مسئول بیماری است یا خیر.
• آزمایش‌های پیش‌زمینه‌ای: در صورت وجود سابقه خانوادگی، آزمایش‌های ژنتیکی می‌توانند برای ارزیابی احتمال ابتلا به بیماری قبل از ظهور علائم مورد استفاده قرار گیرند.

به نقل از my.clevelandclinic.org :

آزمایش ژنتیک یک آزمایش خون است که به دنبال تغییرات در DNA شما است. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما نمونه ای از خون شما را می گیرد و آن را به آزمایشگاه می فرستد تا DNA شما را بررسی کند. این آزمایش تعیین می کند که آیا شما تغییر ژنتیکی در ژن HTT دارید یا خیر. یک مشاور ژنتیک (کسی که در آزمایش ژنتیک تخصص دارد) روند و نتایج را با شما در میان خواهد گذاشت.

همچنین ممکن است ارائه دهنده شما بپرسد که آیا اعضای خانواده بیولوژیکی شما نیز می توانند برای آزمایش ژنتیک مراجعه کنند. این می تواند به ارزیابی خطر ابتلای آنها به این بیماری یا داشتن فرزندی در آینده با این بیماری کمک کند.

ارزیابی شناختی و روانی

• آزمون‌های شناختی: این آزمون‌ها برای سنجش عملکرد شناختی فرد، شامل حافظه، توجه و توانایی‌های حل مسئله، انجام می‌شود. مشکلات شناختی معمولاً در مراحل پیشرفته‌تر بیماری مشاهده می‌شود.
• ارزیابی روانی: ارزیابی برای شناسایی علائم افسردگی، اضطراب و سایر مشکلات روانی که ممکن است به دلیل بیماری هانتینگتون یا به دلیل واکنش به آن ایجاد شده باشد.

مشاوره ژنتیکی

• ارزیابی ریسک: مشاوره با یک متخصص ژنتیک برای بررسی خطرات ژنتیکی و ارائه مشاوره در مورد گزینه‌های درمان و مدیریت بیماری انجام می‌شود. این مشاوره به فرد و خانواده کمک می‌کند تا با پیامدهای ژنتیکی و تأثیرات احتمالی آن بر زندگی روزمره خود آشنا شوند.
• آموزش و پشتیبانی: مشاوران ژنتیک همچنین اطلاعاتی درباره نحوه برخورد با بیماری و منابع پشتیبانی در دسترس ارائه می‌دهند.

عوارض بیماری هانتینگتون

بیماری هانتینگتون یک اختلال ژنتیکی نادر و پیش‌رونده است که به تدریج باعث تخریب سلول‌های عصبی در مغز می‌شود. این بیماری به دلیل جهش ژنتیکی در ژن HTT (که پروتئین هانتینگتین را کد می‌کند) رخ می‌دهد. این جهش باعث تولید پروتئین‌های غیرطبیعی شده که در نهایت منجر به آسیب سلول‌های عصبی در قسمت‌های مختلف مغز می‌شود.

عوارض حرکتی، حرکات غیرارادی:

• کره: حرکات غیرقابل کنترل و ناگهانی که به صورت پیچش و تکان‌های دست‌ها و پاها ظاهر می‌شود.
• دیستونی: انقباضات عضلانی غیرطبیعی که منجر به وضعیت‌های غیرعادی بدن می‌شود.

اختلالات حرکتی ارادی:

• مشکلات هماهنگی: فرد ممکن است در انجام حرکات دقیق و هماهنگ دچار مشکل شود.
• اختلال در تعادل: مشکلات در حفظ تعادل که منجر به افتادن‌های مکرر می‌شوند.
• کندی حرکات: کاهش سرعت در انجام حرکات روزمره.

مشکلات گفتاری و بلع:

• مشکلات گفتاری: به تدریج توانایی فرد در صحبت کردن واضح در اثر بیماری هانتینگتون کاهش می‌یابد.
• مشکلات بلع: مشکلات در بلعیدن غذا که ممکن است منجر به خفگی یا سوءتغذیه شود.

عوارض شناختی، اختلالات حافظه:
حافظه کوتاه‌مدت و بلندمدت: فرد ممکن است در به یاد آوردن اطلاعات اخیر و همچنین خاطرات گذشته دچار مشکل شود.

اختلالات تصمیم‌گیری:

• برنامه‌ریزی و سازماندهی: کاهش توانایی در برنامه‌ریزی و انجام وظایف پیچیده.
• حل مسائل: مشکلات در تحلیل و حل مسائل روزمره.
• تمرکز و توجه: کاهش توانایی در تمرکز بر روی فعالیت‌های روزانه و توجه به جزئیات.

عوارض روانی، افسردگی:

• احساس ناراحتی و اضطراب: فرد ممکن است به طور مداوم احساس ناراحتی و اضطراب داشته باشد.
• خستگی و بی‌حوصلگی: کاهش انرژی و بی‌حوصلگی که ممکن است منجر به کاهش فعالیت‌های روزمره شود.

تغییرات در شخصیت:

• تحریک‌پذیری و بی‌ثباتی عاطفی: تغییرات ناگهانی در رفتار و احساسات.
• رفتارهای غیرمعمول: در اثر بیماری هانتینگتون ممکن است فرد رفتارهایی نشان دهد که قبلاً نداشته است، مانند رفتارهای پرخاشگرانه یا بی‌تفاوتی به مسائل اطراف.

روان‌پریشی:
توهمات و هذیان‌ها در موارد نادر، فرد ممکن است دچار توهمات و هذیان‌هایی شده که منجر به اختلال در درک واقعیت می‌شود.

درمان بیماری هانتینگتون

بیماری هانتینگتون، اختلال ژنتیکی نادر و پیشرونده‌ای است که به تدریج باعث تخریب سلول‌های عصبی در مغز شده و به مشکلات حرکتی، شناختی و روانی منجر می‌شود. در حال حاضر، درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما روش‌های مختلفی برای مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران به کار می‌رود. این روش‌ها به چند دسته تقسیم می‌شوند:

۱. دارو درمانی

• داروهای ضد روان‌پریشی: برای کنترل علائم روانی و رفتاری مانند تحریک‌پذیری، هذیان و توهمات استفاده می‌شوند.
• داروهای ضد افسردگی: برای مدیریت علائم افسردگی، اضطراب و تغییرات خلقی.
• داروهای ضد حرکت: شامل داروهایی است که به کاهش حرکات غیرقابل کنترل و حرکات ناگهانی (مانند حرکات کره‌ای) کمک می‌کنند.
• داروهای ضد اختلالات حرکتی: برای کنترل انقباضات و مشکلات حرکتی ناشی از بیماری.

۲. فیزیوتراپی و توانبخشی

• فیزیوتراپی: کمک به حفظ و بهبود توان حرکتی، کاهش مشکلات حرکتی و پیشگیری از افتادن.
• کار درمانی: برای بهبود توانایی‌های روزمره، تقویت مهارت‌های حرکتی دقیق و افزایش استقلال فرد.
• گفتار درمانی: بهبود مشکلات گفتاری و بلع که ممکن است با پیشرفت بیماری تشدید شود.

۳. پشتیبانی روانی و اجتماعی

• مشاوره روان‌شناسی: برای کمک به بیمار و خانواده که به بیماری هانتینگتون مبتلا هستند در مقابله با مشکلات عاطفی و روانی، مدیریت استرس و حفظ سلامت روان.
• گروه‌های حمایتی: فراهم آوردن یک شبکه اجتماعی از بیماران و خانواده‌ها برای به اشتراک‌گذاری تجربیات، اطلاعات و حمایت متقابل.

۴. مدیریت تغذیه

برنامه‌های تغذیه‌ای خاص: برای حفظ وزن مناسب و جلوگیری از مشکلات مربوط به بلع و سوءتغذیه. این شامل استفاده از مواد غذایی مناسب و تکنیک‌های خاص برای کمک به تغذیه بهتر می‌شود.

۵. حمایت خانواده و مراقبت‌های پشتیبانی

• آموزش خانواده‌ها: آموزش در مورد بیماری، نحوه مراقبت از بیمار و مدیریت نیازهای روزمره.
• ارزیابی و برنامه‌ریزی مراقبت: برنامه‌ریزی برای مراقبت در منزل یا انتقال به مراکز تخصصی با توجه به پیشرفت بیماری و نیازهای بیمار.
• پژوهش و درمان‌های آینده: در حال حاضر، پژوهش‌های متعددی در حال انجام بوده که هدف آن‌ها توسعه درمان‌های جدید، بهبود روش‌های موجود و یافتن درمان‌های قطعی برای بیماری هانتینگتون است. این پژوهش‌ها شامل بررسی ژن‌درمانی، داروهای جدید و روش‌های نوآورانه دیگر هستند که ممکن است در آینده به بهبود قابل توجهی در درمان این بیماری منجر شوند.

نکات مهم هانتینگتون

این بیماری  یک اختلال عصبی ارثی است که به دلیل جهش در ژن HTT ایجاد می‌شود و به تدریج موجب تخریب سلول‌های عصبی در مغز می‌شود. این بیماری به صورت کامل قادر به درمان یا توقف پیشرفت آن نیست، اما می‌توان علائم آن را مدیریت و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشید. در ادامه، نکات مهم در مورد درمان Huntington’s disease به طور کامل توضیح داده می‌شود:

• داروها: داروهایی برای کنترل علائم حرکتی و روانی بیماری هانتینگتون استفاده می‌شود. داروهای آنتی‌سایکوتیک برای کنترل حرکات غیرارادی و اختلالات خلقی، داروهای ضدافسردگی برای مدیریت علائم افسردگی، و داروهای ضدپریزین برای کاهش حرکات غیرقابل کنترل مفید هستند.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می‌تواند به حفظ تحرک و تعادل کمک کند و توانایی‌های حرکتی را بهبود بخشد. تمرین‌های منظم می‌تواند به کاهش درد و سفتی عضلات نیز کمک کند.
• کاردرمانی: کاردرمانی به بیماران کمک می‌کند تا مهارت‌های حرکتی و عملکردی روزانه را حفظ کنند و به خودکفایی بیشتر دست یابند.
• مشاوره روان‌شناختی: مشاوره و روان‌درمانی می‌تواند به بیماران در مدیریت مشکلات روانی و احساسی کمک کند. این نوع درمان می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا با تغییرات زندگی خود سازگار شوند و مهارت‌های مقابله‌ای را یاد بگیرند.
• حمایت اجتماعی: حمایت از سوی خانواده، دوستان و گروه‌های حمایتی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کند و احساس انزوای اجتماعی را کاهش دهد.
• تغذیه مناسب: رژیم غذایی سالم و متعادل می‌تواند به حفظ وزن مناسب و تأمین انرژی کافی برای فعالیت‌های روزانه کمک کند. مشاوره با یک متخصص تغذیه ممکن است مفید باشد.
• مدیریت خواب: مشکلات خواب یکی از علائم این بیماری است. بهبود عادات خواب و مشاوره با پزشک برای مدیریت اختلالات خواب می‌تواند مفید باشد.
• آموزش به بیماران و خانواده‌ها: آگاهی از روند بیماری، علائم و روش‌های مدیریت آن به بیماران و خانواده‌ها کمک می‌کند تا به درستی با چالش‌های پیش‌رو مقابله کنند و تصمیمات بهتری بگیرند.
• پژوهش‌های جدید: تحقیق و پیشرفت در درمان‌های جدید و آزمایش‌های بالینی ممکن است به توسعه درمان‌های جدید و بهبود روش‌های موجود کمک کند. مشاوره با متخصصان در زمینه درمان‌های تجربی و بالینی ممکن است مفید باشد.

بیماری هانتینگتون یک بیماری پیچیده و چالش‌برانگیز است و درمان‌های موجود به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران محدود می‌شود. همکاری نزدیک با تیم پزشکی و استفاده از منابع حمایتی می‌تواند به بیمار و خانواده‌اش در مدیریت بیماری کمک کند. با توجه به پیشرفت‌های مداوم در تحقیقات و درمان، همکاری نزدیک با تیم درمانی و پیگیری منظم وضعیت بیماری می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران و حمایت از آنان کمک کند.

سخن آخر

پرستاری از بیمار مبتلا به بیماری هانتینگتون، نیازمند آگاهی و مراقبت ویژه‌ای است. این بیماری که به تدریج باعث اختلالات حرکتی، شناختی و عاطفی می‌شود، نیاز به توجه مداوم و استراتژی‌های مدیریتی خاص دارد. پرستاران باید با نشانه‌های پیشرفت بیماری، روش‌های مدیریت علائم و تکنیک‌های حمایت عاطفی آشنا باشند.

اهمیت دادن به راحتی بیمار، همکاری با سایر اعضای تیم پزشکی و توجه به نیازهای روانی و اجتماعی بیمار، از اصول کلیدی است. آموزش و حساسیت در این زمینه می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی بیمار و کاهش بار استرس خانواده کمک کند.

سوالات متداول

بیماری هانتینگتون چه نوع درمانی دارد؟

درمان این بیماری  بیشتر به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی بیمار معطوف است. داروهایی برای کنترل حرکات غیرارادی، مشکلات روانی و دیگر علائم ممکن است تجویز شود. درمان‌های حمایتی شامل فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و مشاوره نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد.

چگونه می‌توان به مسائل روانی و احساسی بیمار مبتلا به  هانتینگتون رسیدگی کرد؟

توجه به نیازهای روانی و عاطفی بیمار از اهمیت بالایی برخوردار است. مشاوره روانشناسی و گروه‌های حمایتی می‌توانند کمک‌کننده باشند. ایجاد محیطی مثبت و درک‌کننده و تشویق بیمار به بیان احساساتش نیز مهم است.

چه نوع تغذیه‌ای برای بیماری هانتینگتون مناسب است؟

تغذیه مناسب شامل وعده‌های غذایی متعادل و سالم است. به دلیل مشکلات بلع و کنترل غذا، ممکن است نیاز به تغییرات در رژیم غذایی و استفاده از غذاهای نرم یا مایعات باشد. مشاوره با یک متخصص تغذیه می‌تواند به تنظیم یک برنامه غذایی مناسب کمک کند.

چگونه می‌توان به بیمار هانتینگتون کمک کرد تا فعالیت‌های روزانه را انجام دهد؟

استفاده از ابزارهای کمکی، مانند دستگیره‌های ویژه برای نگه‌داشتن اشیاء و تنظیم محیط به نحوی که امنیت بیشتری را فراهم کند، می‌تواند مفید باشد. همچنین، ایجاد یک برنامه منظم و ساده برای فعالیت‌های روزانه و ارائه کمک فیزیکی و روانی لازم است.

چه نکاتی را باید در مورد ایمنی بیماری هانتینگتون رعایت کرد؟

ایمنی بیمار باید در اولویت قرار گیرد. از ایجاد محیطی عاری از خطرات، مانند حذف موانع و قرار دادن نوارهای ضدلغزش، اطمینان حاصل کنید. نظارت دائمی و استفاده از تجهیزات ایمنی مانند کمربندهای ایمنی در صندلی‌ها و تخت‌ها نیز ضروری است.

درمان بیماری هانتینگتون با سلولهای بنیادی قابل انجام است؟

درمان بیماری هانتینگتون با سلول‌های بنیادی هنوز در مراحل اولیه تحقیقاتی است. در این روش هدف جایگزینی سلول های عصبی آسیب دیده با سلول های سالم است تا بیماری هانتینگتون درمان شود. اما این روش هنوز برای عموم در دسترس نیست و هنوز به صورت آزمایشی در حال انجام است.